Gdzie zjeść w Warszawie? Część 1.

Ostatnią ciepłą sobotę tej jesieni udało mi się przeznaczyć na wyjazd do Warszawy. Przecież to tylko 130km od Łodzi, więc podróż trwa ok. 1,5 godziny i nie pozwala się zbytnio zmęczyć;) Bez problemu można zdążyć zjeść tam pierwsze lub drugie śniadanie. Ja wybrałam SAM Kameralny Kompleks Gastronomiczny, żeby przekonać się, jak ten coraz bardziej znany lokal wygląda w rzeczywistości. Nie chodzi mi oczywiście o wnętrze, które jest raczej skromne, ale o atmosferę i sposób połączenia lokalu z mini delikatesami. No i oczywiście samo jedzenie.

Na szczęście po dotarciu na miejsce udało nam się go spróbować, choć prawie zrezygnowaliśmy z czekania na wolny stolik. W końcu miejsce się znalazło i mogliśmy złożyć zamówienie u bardzo miłej kelnerki. Ja wybrałam bajgla z pieczoną wołowiną i sosem z chili, który otrzymałam nadspodziewanie szybko. Był pyszny. Może smakował mi aż tak, bo byłam głodna, ale raczej  nie mogłam pomylić się co do tego, że był miękki, świetnie upieczony i wypełniony fajnymi składnikami. Spróbowałam też odrobinę szakszuki i śniadania marokańskiego, na które składa się kromka żytniego chleba z jajkiem sadzonym i awokado. Te pozycje w menu cieszą się dużym powodzeniem i widziałam je w kilku internetowych relacjach z tego lokalu, ale na mnie nie zrobiły wielkiego wrażenia – były zbyt słabo doprawione. Generalnie jednak jedzenie bardzo mi smakowało – trzeba wziąć też pod uwagę sfotografowane następnego dnia w domu pieczywo kupione w sklepiku, do którego prowadzą schody w dół, prosto z sali. Zdecydowałam się na trójkątny chleb żytni z cynamonem i jeszcze ciepły zwykły żytni na zakwasie oraz malutkie drożdżówki z różą, które podobno robią furorę. Mnie też smakowały: były delikatne, świeże i aromatyczne, choć spodziewałam się większych fajerwerków;) Za to chleb na zakwasie zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu, szkoda, że nie mogę częściej odwiedzać tego miejsca.

Kilka razy czytałam o lodziarni Limoni, a zwłaszcza o tamtejszym dużym wyborze smaków lodów. Buraczkowe są mało słodkie i niezbyt smaczne raczej z tego powodu, a nie przez związek z pewnym warzywem;) Z kolei bazyliowo-cytrynowe i migdałowe udały im się w większym stopniu. Kulka kosztuje 4 zł, czytałam, że zwykle są one bardzo duże, ale chyba a) to nie jest prawda (zwłaszcza w stosunku do tych w Łodzi;D) lub b) sprzedawca tym razem nie był tak miły;)

Dopiero wieczorem znalazł się czas na wizytę w restauracji – wybrałam Bezgraniczną, by mieć możliwość wyboru dań z różnych stron świata. Ale zanim zasiądzie się do stołu trzeba w ogóle trafić na miejsce, co wcale nie jest takie proste w przypadku lokalu, który mieści się w jakimś biurowcu i nie jest zbyt dobrze oznaczony;) W końcu jednak poszukiwania skończyły się sukcesem i można było zająć się wyborem dań. W międzyczasie oczywiście przyjrzałam się wystrojowi, który każdym szczegółem nawiązuje do podróży i może robić wrażenie. Podobało mi się, że każdy stół ma blat ozdobiony mapą. Niebawem wylądowały na nich przystawki i zupy. Ja jadłam widoczne powyżej rybne ceviche, które w miarę mi smakowały, ale porcja była zdecydowanie za duża na przystawkę. Tajska Tom Yum okazała się smaczna, ale prawie nie zawierała dodatków, natomiast wietnamska Sup Ca Ri z wołowiną, mlekiem kokosowym, curry, marchewką i ziemniakami, której spróbowałam dwa razy, była niezła, o wyczuwalnym mięsnym smaku. Niestety zgrzyt nastąpił, kiedy jeszcze kończyliśmy te dania: kelnerka bardzo szybko przyniosła resztę zamówionych potraw, które musiały chwilę poczekać i na pewno stygły. Ja zdecydowałam się na Jamaica Me Crazy – krewetki (ściślej 7 dość małych) w sosie curry podane z frytkami ze słodkich ziemniaków. Te ostatnie były bardzo ciekawe w smaku, ale zabrakło mi odrobiny soli do nich. Całość jednak można uznać za udaną. Natomiast indyjski Butter Chicken – kurczak w aromatycznym sosie - przytłaczał smakiem kardamonu, choć trzeba przyznać, że był dość intrygujący. „Zwyczajne” danie, jakim jest cheeseburger wypadło chyba najlepiej: mięso smakowało bardzo wyraziście, a dodatków było sporo.

 

Po daniu głównym przychodzi czas na deser, dlatego trzeba było spróbować co nieco;) Zamówiłam pochodzący z Kolumbii mleczny budyń z cynamonem i wiórkami kokosowymi o nazwie Natilla, który widać poniżej. Spodziewałam się może czegoś ciepłego, ale okazało się, że jest to bardzo słodki, stężały deser, który był tylko posypany cynamonem. Spróbowałam też sernika, który wg mnie był tylko poprawny, oraz lodów kukurydzianych podanych z malezyjskimi Kuih Kodok, czyli okrągłymi racuszkami z bananem w środku. Ten ostatni deser był chyba najlepszy – wyraźnie wyczuwało się smak kukurydzy, który wcale nie przeszkadzał, a podane na ciepło kuleczki dobrze pasowały do lodów. Po wypróbowaniu tylu pozycji z dość krótkiego menu mogę polecić to miejsce, jeśli ktoś wybiera się do Warszawy lub jeszcze do niego nie trafił;)